Almanya gibi, İtalya’nın da uzun bir siyasi parçalanma geçmişi vardı. İtalyanlar, çok uluslu Habsburg İmparatorluğu’nun yanı sıra çeşitli hanedan devletlerine dağılmıştı. Ondokuzuncu yüzyılın ortalarında İtalya, sadece bir tanesi Sardunya-Piedmont’un İtalyan bir prensip evi tarafından yönetildiği yedi eyalete ayrıldı. Kuzey Avusturyalı Habsburg’lar altındaydı, merkez Papa tarafından yönetildi ve güney bölgeleri İspanya’nın burbon krallarının hakimiyeti altındaydı. İtalyan dili bile ortak bir form almamıştı ve hala birçok bölgesel ve yerel varyasyona sahipti.

1830’larda Giuseppe Mazzini, üniter bir İtalyan cumhuriyeti için tutarlı bir program oluşturmaya çalışmıştı. Ayrıca hedeflerinin yayılması için Young İtalya adlı gizli bir toplum oluşturmuştu. Hem 1831 hem de 1848’de devrimci ayaklanmaların başarısızlığı, mantonun şu anda hükümdarı Kralı Victor Emmanuel II. Bu bölgenin iktidar seçkinlerinin gözünde, birleşik bir İtalya onlara ekonomik kalkınma ve siyasi hakimiyet olasılığını sundu.

 İtalya’nın bölgelerini birleştirmeye yönlendiren Başbakan Cavour ne devrimci ne de Demokrattı. İtalyan seçkinlerinin diğer birçok zengin ve eğitimli üyesi gibi, Fransızca İtalyanca olduğundan çok daha iyi konuştu. Cavour tarafından tasarlanan Fransa ile taktiksel bir diplomatik ittifak sayesinde Sardunya-Piedmont, 1859’da Avusturya kuvvetlerini yenmeyi başardı. Düzenli birliklerin yanı sıra, Giuseppe Garibaldi liderliği altındaki çok sayıda silahlı gönüllü yüzeye katıldı. 1860 yılında Güney İtalya’ya ve iki sicili’nin krallığına yürüdüler ve İspanyol hükümdarlarını kovmak için yerel köylülerin desteğini kazanmayı başardılar. 1861’de Victor II. Emmanuel, Birleşik İtalya Kralı ilan edildi. Bununla birlikte, okuma yazma bilmeme oranları çok yüksek olan İtalyan nüfusunun çoğu, liberal-milliyetçi ideolojinin farkında olmadan kaldı. Güney İtalya’da Garibaldi’yi destekleyen köylü kitleleri Italia’yı hiç duymamıştı ve La Talia’nın Victor Emmanuel’in karısı olduğuna inanıyordu!

  Language: Turkish